Let op lekkerbekken! In Borgholzhausen bestaat een heel bijzondere grensovertreder
en je kunt hem zelfs proeven! Eigenlijk komt hij uit het nabije Dissen. Daar, waar straatnamen zijn als "Zuckerbrink" en "Rosinenstraße", daar komt hij eigenlijk vandaan. Natuurlijk is het... de peperkoek!
De oude banketbakkers die hun hoofdkantoor in Dissen hadden, waren goede
onderdanen van het Huis Hannover in de 18. en 19. eeuw. Daardoor waren hun voortreffelijke producten voor de bevolking bijna onbetaalbaar voor de bevolking van het naburige Borgholzhausen en daarbuiten, want zij leefden op het grondgebied van het Koninkrijk Pruisen, wat betekende dat er een lastige en kostbare dure grens lag tussen hen en de verleidelijke lekkernijen. Daarom werd uiteindelijk een andere oplossing gevonden. Als de gebakjes niet over de grens kwamen, dan konden de bakkers dat tenminste wel!

Sinds de 18e eeuw vertrokken de eerste honingkoekbakkers met hun recepten uit Dissen
en vestigden zich enkele kilometers verderop in het nabije Borgholzhausen. Van hieruit konden zij nu vol vertrouwen het hele Pruisisch-Westfaalse gebied bestrijken met eersteklas snoepgoed. In1830 nam de jonge banketbakker Heinrich Schulze volgens de traditie de bakkerij hier in Borgholzhausen van zijn zwager over. Hij was zeer deskundig en goed opgeleid, ja,hij had zelfs enige tijd in Nederland doorgebracht en zich een fundus van verschillende honingkoekrecepten toegewezen. Geen wonder dus, dat zijn lekkernijen een ruime afzetmarkt vonden. Met een houten kieuw op zijn rug, een soort grote
mand vol peperkoek, bezocht hij de kermissen in de omgeving, waaronder natuurlijk de "Send" in Münste en maakte het goed. Op deze manier staat hij voor
drie grote tradities in Borgholzhausen. Een daarvan zijn die de zogenaamde "Kiepenkerle". Kiepenkerle, die een heel tijdperk lang rondtrekkende algemene kooplieden waren in de streek over het platteland. Een andere is de traditionele plaatselijke winkel voor peperkoek en andere andere specialiteiten, die nog steeds in familiebezit is en nog steeds de naam van Heinrich Schulze in het logo draagt. Een bezoek aan het winkelcafé is steeds de moeite waard! En de derde is natuurlijk dat tot op de dag van vandaag geen kermis zonder peperkoekhart mag ontbreken, waarmee zelfs de meest zwijgzame Westfaalse zijn respect kan betuigen aan de persoon van zijn hart.