Een grensovertreder van bijzondere aard is niemand anders dan de duivel. Hij is het immers, die symbool staat voor het overtreden van grenzen. Ook Bad Laer heeft zijn eigen ervaringen met de duivel. Ooit hadden de mensen hier een klok gegoten en hem met grote inspanning binnen de toren van de oude kerk opgehangen. Maar in de loop van dit vermoeiende werk waren ze helemaal vergeten de klok goed in te wijden. Dit was een kans voor de duivel die hij niet kon missen. Voordat de eerste klok kon luiden, reed hij op de wind van een storm en rukte de klok uit zijn ankerplaats in de toren. Het moet stenen en mortel hebben geregend op de ontzette mensen van Bad Laer! De duivel nam de klok en liet hem zinken in het meer dat vandaag nog steeds zijn naam draagt, dus in het Klokkenmeer.
Een lange tijd worstelden de mensen van Bad Laer met wat er gebeurd was en dachten er na over hoe de klok geborgen kon worden. Een man, die een bekwame en volhardende duiker was , bood zich aan om in het meer te kijken en, indien mogelijk, de bel naar boven te halen. Het halve dorp, zo niet het hele dorp, verzamelde zich rond de vijver en keek ernaar , hoe de duiker in het water dook, eerst voorzichtig, daarna gedurfd en uiteindelijk verdween. Na een poosje zagen de mensen drie grote luchtbellen als van sneeuwwitte stoom uit de vijver komen opstijgen. De een of andere vermoedde zeker niets goeds! Even later bulderde het water als in een storm omhoog, terwijl op één punt in het midden van het meer langzaam bloedrood werd!
Sindsdien werd er nooit meer iemand naar beneden gestuurd, vandaar dat de bel er vandaag nog ligt. En als de kerkklokken in het dorp luiden, klinkt de klok in het meer ook mee. Alle vreemdelingen die naar Bad Laer komen denken misschien dat ze een echo horen op het meer, maar de lokale inwoners weten het wel beter!