Vandaag, op 4 mei 1926, ontwaakte Ochtrup onder het genot van zonnestralen. Een nachtegaal haalde mij uit mijn slaap, maar ik bleef nog even in mijn bed, tot ik geroepen werd. Ik voelde me rustig en gelukkig, en werd nog blijer toen ik, nu nog Grete Laurenz maar straks Grete Schilgen, in mijn bruidsjurk werd gehesen en de krans en sluier van mijn moeder werden aangebracht in mijn haar. En toen kwam daar mijn toekomstige man, hij kuste me en we keken elkaar stralend in de ogen.

Ik weet zeker dat dit een prachtige dag gaat worden, waarbij we omringt zullen zijn door al mijn liefsten: mijn vier broers en zussen, mijn lieve moeder en lieve vader, de fabrikant Anton Laurenz. Begrijp me niet verkeerd: ik ben gelukkig, maar ik ga ze allemaal ontzettend missen. Mijn man en ik vertrekken namelijk naar Münster, omdat hij daar gaat werken als geneeskundige. En ik ga daar vast niet leven in zo’n groot en prachtig huis, met zo’n riante tuin. Mijn vader, die samen met zijn broer Bernhard de baas is van de textielfabriek Laurenz hier in Ochtrup, bouwde de villa hier in 1899 in de stijl van de Neorenaissance met enkele prachtige elementen uit de moderne Jugendstil. Mijn moeder is afkomstig van een groot landgoed bij Münster en heeft nog steeds een hart voor de landbouw. Daarom kocht mijn vader er een groot extra perceel bij, zodat mijn moeder ook dieren kon houden. Ze zorgt nu voor één paard, één ezel, twee koeien, varkens, veel pluimvee en enkele herten.

Ach, mijn moeder is zo’n warm en barmhartig persoon. Ze zet zich veel in voor goede doelen. Ze is bijvoorbeeld sinds 1913 betrokken hier bij het rode kruis in Ochtrup. Daarnaast zet ze zich ook in voor het plaatselijke weeshuis, dat door de familie Laurenz is opgericht. Daar, in het weeshuis, zoeken veel vrouwen mijn moeder op als ze in nood zijn of zorgen hebben. Want iedereen weet: Maria Laurenz weet altijd een oplossing, en helpt waar ze maar kan.

Voor mijn ouders gold altijd, dat de successen met hun bedrijf gepaard moesten gaan met verantwoordelijkheid en verplichting tegenover de maatschappij. Daarom was mijn vaders eerste zorg altijd zijn bedrijf en de werknemers. De fabriek Laurenz voelt zich op een bijzondere manier aan de mensen, die van haar afhankelijk zijn, verbonden. Daarom bouwde hij woningen voor zijn werknemers, waarin zij een goed en menswaardig bestaan kunnen hebben, en tevens een ziekenhuis, het weeshuis, en veel meer.

Deze houding van de gebroeders Laurenz houdt ook in, dat men zichzelf niet te veel luxe kan permitteren. De villa is simplistisch ingericht, en wij als familie kleden ons ook eenvoudig. Wij kinderen werden normaal opgevoed. Zo kan ik me goed herinneren, dat ik altijd eerst moest laten zien dat mijn oude potlood of pen niet goed meer te gebruiken was, voordat ik een nieuwe kreeg. Bovendien bevonden onze slaapkamers zich direct onder het dak. U zult zich afvragen: hoezo, in zo’n groot pand is toch genoeg plek? Maar we hadden altijd veel gasten over de vloer, die hier vaak meerdere dagen verbleven, aangezien het wegennet nog steeds behoorlijk slecht was. Als Carl en ik kinderen krijgen, zullen zij vaak op visite komen bij hun grootouders. Want waar heeft een kind het beter, dan hier?

Grete en haar kinderen kwamen inderdaad nog vaak naar Gretes ouders in Ochtrup. Tegen het eind van de tweede wereldoorlog, toen Münster erg te lijden had onder de bombardementen van de geallieerden, trokken ze hier zelfs tijdelijk in. In 1946 legden de Britse geallieerden beslag op de villa, en kon de familie Laurenz deze niet langer gebruiken. In 1969 kocht de stad het pand op, renoveerde het uitgebreid, en vestigde hier een aantal stedelijke instanties, die hier nu nog te vinden zijn.