In Elsfleth geev dat in ool Tieden een Fähr över de Werser. De Fährmann heede Jan Harm. Aver al nöömden em bloot „Rode Jan Harm“, wieldat he doch so füürrood Haar harr. Ok wenn he sik Dag för Dag afmööde, Dag för Dag düchtig marachen muss, weer he sien Leevdag een arm Blood. Aver denn an een Dag passeerde wat, dat allns verännerde un sien Leven up'n Kopp stellde.

Koopmann: Heo! Fährmann! Haal över!
Jan Harm: Jaa! Komen Se man an Boord!
Koopmann: Soooo! Vörsichtig! (angestrengt) - Ja, so schall dat woll gahn!
Jan Harm: Jungedi! Se hebbt aver bannig swaar uppuckelt.
Koopmann: Oh jaa! De Last bringt düchtig wat up de Waag! Aver daarüm mööt ik denn doch woll nich för twee Lüü betahlen? Oder?
Jan Harm: Ooch ne! Maakt Se sik daar man kien Sörgen! Aver stellt Se doch de swaar Last daal! Köst nix mehr!
Koopmann: Villicht hebbt Se recht! Denn maakt wi dat so!
Jan Harm: Nu, gode Mann, dat klingt aver na mehr as bloot een Last. Ik glööv, dat ward nu Tied, dat Se för dissen Haalöver ok al maal betahlt!
Koopmann: Leeve Fährmann, wi sünd aver eerst in de Midde van'n Stroom. Nu al betahlen?
Jan Harm: So schallt komen! Nu, hier un up de Steed ward betahlt!
Koopmann: Wenn't denn ween mött! Wat bün ik schüllig?
Jan Harm: De Pries is hoog! Dissen Haalöver kost ehr Leven.
Koopmann: Aaaah!!!
Jan Harm: Dat Water dräägt em nich! Aver de Stroom dräägt em rut up de hooge See! Man sien Fährtinsen hett he hier an Boord laten. Een Kist prallvull mit Geld!

So kummt Jan Harm van sien lest Haalöver torügg na Elsfleth. Un van nu afan leevde he in Suus un Bruus. Jedeneen fraagt sik, wo denn woll up eenmaal de grode Riekdoom herkummt. Jan Harm kehrt sik nich daaran. He leevt sien Leven mit dat Koopmannsgeld.
Aver as dat an't Starven geiht, kriggt em de Freveldaad weer to faat. In't Graff findt he kien Rooh. As unrüstig Geest muss he Nacht för Nacht ünnerwegens ween un de Lüü in sien Huus un in de Naverschupp in Angst un Bang setten.
Aver an'n Enn kunn een düchtigen un fixen Preester em van Elsfleth wegbrengen. Sien Geest wurd in den Wildenloh verbannt. Wildenloh, een ruug, wild un morastig Holt an de Stadtgrenz to Ollnborg. Daar mött he nu Bickbeerenblööd bit an't Enn van all Daag tellen. So drifft he daar bit an den hütigen Dag sein Spijöök. Un all, de daar bi Düsternis ünnerwegens sünd, schullen sik wohren, em bi so een düster Nacht uptostövern.