Dat is en störmske Nacht in d’ Dezember van dat Jahr 1894. De Smeebaas Hinrich Fischer un sien Froo Johanna liggen, na en langen Arbeidsdag, ennelk in hör Butzen. Man Johanna kann nich in d‘ Slaap finnen, de se so nödig bruken deit, daarmit se an de anner Dag weer topacken kann. Se höört, dat de Störm düchtig upbruust un maakt sük Sörgen, wieldat hör Söhn Berend enerwaar up See is. He is nettakkraat 17 Jahr un hett up de Schoner-Galiot „Ehe“ as Lichtmatroos anhüürt. Dat Schipp is unner Kaptain Johann de Vries tüsken de schottisk Morrison’s Delft un Geestemünde unnerwegens.
Of hum dat wall good geiht? Un of de Familie to Wiehnachten tominnst en Breev van hum kriegen deit?
Lesterhands finnt Johanna unner sware Gedanken doch in d‘ Slaap.
Avers blot um up eenmaal weer hoogtoschricken! Se hett van Berend dröömt, un dat weer heel naar! Hör Söhn harr vertwiefelt um Hülp ropen! Of weer dat villicht gaar kien Drööm?
Wekenlang is Johanna vull van swaarste Söörg un Unruh. Daar kummt eenfach keen Naricht van hör Söhn. Eerst an de 26. Januar van dat Jahr 1895 kriegen Johanna un Hinrich Fischer ut Warsingsfehn en Breev, de hör mallste Bangde un Ahnen wahrworden lett.
Dat Schipp van hör Söhn Berend is bi störmsk See vör Schottland unnergahn – sünner dat well overleevt hett. Nett in de Nacht, as sien Moder in d‘ Halvslaap sien Hülpropen höört hett.