Wi schrieven dat Jahr 1908, dat is de 22. Määrt, en mooi warm Vörjahrsdag. De hele Familie, de in dat staatsk Fehnhuus in de 2. Noorderwiek wohnt, is to de Vörjahrsarbeid na buten gahn. To doon gifft dat genoog. Un lesterhand geiht de Arbeid bi mooi Weer vööl lichter un eenfacher van d’ Hand. Dat mutt man utnützen.
In de Wohnstuuv sitt de Huusheer van de Familie in sien Hörnstohl. He blifft allenig torügg.
Jürgen Weerts de Buhr hett en lang Leven achter sük. Kaptain is he west, up grote Fahrt hett he vööl Malls un Moois up all Weltmeeren sehn. Laterhen is hum dat as Reeder heel good mitlopen. He weer een van de Gröttsten in ’t hele Land. Elv Kinner hett he hatt, negen daarvan Jungs, de meesten weren Seefahrers, so as he. Avers fiev van hör hett he nu al överleevt, dree sünd as Kind doodbleven un twee sünd up See bleven. Ja, dat weer nich alls so eenfach, licht of sünner Verdreet, un doch hett dat Leven lesterhand dat nich so heel slecht mit hum meent.
Nu sitt he also, 96 Jahr old, in de Wohnstuuv van sien Huus up sien leevste Stee, de Hörnstohl, un stoppt sien Piep. Denn nimmt he mit Lüst en eerst kräftig Treck van sien Piep.
As de Familie van de Arbeid torügg na Huus kummt, hangt noch de krüderg Röök van de Piepentaback in de Lücht un ok Opa de Buhr sitt noch immer in sien Höörnstöhl. Alls sücht ut as immer. Blot eets lett Opa, as he so daar so sitt, nich so stramm un liekup as anners. De Nahsten sünd verschrucken. Vull Sörg fragen se hum, of alls upstee is. Avers Opa de Buhr antwoordt nich mehr. He is mit sien fein Piep in d’ Hand fredelk inslapen. Noch in d‘ Dood holt he hum fast. So mutt de Familie faststellen: „Opa kold, Piep warm“!
De besünner Piep word vandaag noch as acht Arvstück in de Familie verwahrt.