„ Wi seil´n mit Nordoste-Wind und ik weer das eerste Maol darbi un bannig opgeregt  wennehr ik woll een von disse gewaltigen Deerten to Gesicht kreeg. Veele Geschichten sin all vertellt worrn von de Waale und wenn  denn dat Nordmeer nöger keem kladderten de Lüe de Masten hoch. Wer at erster Waale sehn harr kreeg n´Daler extra. Faken weer dat gräsig Weer und mennigmal is dor ok een bi to Malheur  koamen. Man wenn man denn wat fungen harr leet sik dor ok good Geld mit verdeenen. Ok von hier ut is man al in´t 17. Jhd. Op Waalfang goahn. Dorbi weer ok ein Reeder mit Noamen Tobias. Dat steiht vondaag noch an een von de Packhüüs an´n Haben. Ut de Kieferknoken von so´n Grönlandwal hefft die Seelüüd domals de Porten in´n Gartentuun boht, dat geev jo wat her.

 

Denn Speck von de Wale hefft se hier in Brennereen verarbeitet und eene dorvan hörde ok den Reeder Tobias. Mennichmoal keem de Speck ok över Land hier an und weer denn al länger unnerwegs und nich mehr ganz frisch; inne Luft leeg den faken so´n ganz gediegen Rüük. In´t Joahr 1912 is denn de Fettraffinerie boot wurrn und dor hett man denn Fette und annere Saken verarbeit und dat mit denn Geruch hebbt se denn beter in´n Griff kregen.

 

Bit kort na´n Krieg sind se von hier noch rutföhrt und op Walfang gahn, man mit de Joahren wurd dat immer weniger und vandag staht de Deerten unner Schutz und in  Düütschland givt dat keene Walfänger mehr. Dat mach ok woll de Grund ween, dat man dor nich mehr altoveel von to sehn kriggt.