Oldersum

Stormfloot 1962

Audio

Text

Mann, Mann, Mann! Wat was dat för een Nacht! Dat was an´n störmen, dat een bold van den Diek pust worden was! Un dat Water steeg jümmers hoger! Ick was al bold seker, dat disse Nacht op den 17. Februar 1962 liekes in de Geschichte  van uns Küst ingohn wörde, as de bösen Flooden ut de olle Tied. Domals, as groode Deelen van Land in den Dollart of de Jade ünnergahn sünd!

De Hauptsaak was, dat de Siel un de Dieken höllen. Miene Upgaav as Sielwärter van Oldersüm was, hier op Stee af un an noh denn Rechten to kieken. Man, noch söch dat so ut, as dat allens in Ordnung was. Man wat bedüdde dat all bie disse Gewalt mit de de Tünnen un Avertünnen van Water tegen de Dieke anrullen dehn. Bit an de Kron van den Diek schlöhn de Wellen all. Un wat passeeren wörde, wenher se dor överschwappen wörden, dor möch ick gor neet över nohdenken. De Innensiete van den Diek was uthöhlt worden, un dann wörde dat dor nix mehr an to hollen geven. Dann harrn wie Landunner! De „Groode Mandränke“ was en van de schlimmsten Flooten van uns Ollen un Grootollen nöhmt worden. Man, dorto wörde dat ditmal nicht komen, wat to hopen bleev. Överall wassen hunnerte van Hölpers in´n Insatz. Polizei, Füürwehr und Bundswehr wassen ünnerwegens üm de Dieken to hollen. Man könnde blots de Dumen drücken, dat dat kien hölplosen Versöök was de Blanke Hand mit Sacken full van Sand optohollen. To disse Tied harr ick all hört, dat dat in Pogum an´n Dollart all bannig kritsich was. Liekes as de Ems rup an de Seeschlüse van Papenbörg. Man nuh mösde sick elk un een erst Mal üm siene Lage kümmern. An wat anners was gor nich to denken.

Ick wüss, dat in disse Nacht uns Diekrichter Albert Weerda uns Diek in Oldersüm kontrollerde. To hum was ick ünnerwegens üm to vertellen, dat dat Siel bie uns in en goden Tostand was und he sick kiene Sörgen to maken brukte. Ick leep stuur tegen de Sturm an un funn Albert Weerda jüst dor, wor ick dacht harr, dat he was.         Dat was een paar Minüten noh de Midde van de Nacht. Dat Water schüümde all bold bit to de Diekkante. Un dor op den Diek mit en sturen Blick op dat tosende Water stunn Weerda, wat mie en kolle Schuur över mien Rüch lepen leet. Ick möss an Theodor Storm un sien Schimmelrieder denken. Man ick bleev hatt un kwam Meter to Meter an Weerda ran. Wat seggen kunn ick nich, de Störm drückde elket Word wedder to dat Halsgatt rin. Wie keeken uns an un mit en Nicken was klar, wat wie beid dochten. Un dann, wie luurden beide siet en paar Minüten wedder op dat tosende Water, verännderde sick wat. Dat wörde ruhiger, bald still, un een kunn tokieken, wor dat Water an uns Diek an´t Sinken kwam. In disse Moment was dat so, as wenher de Orkan sick för en Moment verpusten wull. Weerda keek ut, as was he in disse Moment op de en Siete överrascht un to de lieke Tied erleichtert: „De Diek mot woranners broken sien, dat givt en groode Entlasten för uns!“

Later kreech ick dann mit, das uns Diekrichter Recht hat harr. De Wehrdieke bie Völlen was broken. Massen van Water wassen op dat Land dorachter strömt. Un bie de Rettungsaktion för de Lüh dor, was een Soldat van de Bundswehr dod bleeven.