Goedendag, Bonjour of Guten Tag en hartelijk welkom op huize Welbergen. Voelt u vrij om mij, net zoals de anderen hier in het dorp, “Tante Bertha” te noemen. Maar, als u het liever iets formeler heeft, is dat ook geen enkel probleem: Engelberta Auguste Jordaan-van Heek is mijn naam. Dat klinkt wel erg bekend  hè? U zult zich dan ook afvragen, hoe een dame met zo’n Nederlandse naam terecht komt op een Duitse “Wasserburg”, een kasteel dat omgeven is door water. Mijn thuisbasis Enschede ligt op minder dan een halfuur autorijden van hier. Maar dit mooie waterkasteel heb ik niet geërfd hoor!

1922 verhuisden mijn echtgenoot, de bankier Jan Jordaan uit Parijs, en ik naar de villa Jordaan in Rothenberge bij Wettringen. Onze vrienden uit Parijs brachten hun zomers graag door in Biarritz of Deauville, maar wij gaven de voorkeur aan het mooie Münsterland. Tijdens een uitstapje ontdekten we het oude waterkasteel Welbergen en waren gelijk verkocht. 700 jaar geschiedenis verpakt in een gebouw, hoe kostbaar! Het kasteelplein, dat voor het eerst genoemd werd in een oorkonde van  1282, is vernoemd naar de ridders van Welleberghe. Toen in de 16^e eeuw tijdens de Nederlandse onafhankelijkheidsoorlog de Spaanse ruiters door het Münsterland trokken, bouwde de kasteelheer Christian van Oldenhues de afweermechanismen van de vesting uit. Sindsdien is het hoofdgebouw van het kasteel compleet omgeven door water, om ongenode gasten buiten de deur te houden. Tussen 1730 en 1733, toen het kasteel niet langer gebruikt werd voor verdedigingsdoeleinden, liet Heinrich Franz von Buchholtz het gebouw renoveren in barokstijl. Het woonhuis werd een stuk comfortabeler en het voorhof leek steeds meer op een baroktuin.  En nu, 300 jaar later, moesten ook wij een bijdrage leveren aan de rijke geschiedenis van het gebouw. Toen wij het gebouw in 1929 van de familie Druffel kochten, verkeerde het kasteel in een slechte staat. We begonnen met de restauratie van het gebouw – niet alleen om het voor ons weer bewoonbaar te maken, maar ook zodat toekomstige generaties nog ervan zouden kunnen genieten. Helaas was ons niet veel tijd gegund hier samen. Reeds in 1935, dus pas vijf jaar na de koop van het waterkasteel, overleed mijn lieve echtgenoot. En alsof dat nog niet erg genoeg was, moest ik Duitsland in de oorlogsjaren van 1940 tot 1945 verlaten. De bekrompen en kortzichtige houding van de nazis was mij, als overtuigde Europeaan, een behoorlijk doorn in het oog.

Mijn liefde voor de mensen in de regio en de landbouw bracht mij na het einde van de tweede wereldoorlog weer terug. Sindsdien woon ik weer in mijn huis in Rothenberge en ga ik regelmatig naar mijn waterkasteel. Dan zet ik mijn schildersezel in de tuin. Ik hoef maar even om mij heen te kijken, en heb gelijk een motief gevonden. Kom maar dichterbij hoor, dan mag u meekijken tijdens het schilderen.

Bertha Jordaan-van Heek investeerde in 1959 haar complete vermogen vanuit vastgoed in haar Bertha Jordaan-van Heek stichting. Deze stichting was verantwoordelijk voor het onderhoud van de panden in Rothenberge en Welbergen, stimuleerde de culturele uitwisseling tussen Nederland en Duitsland, en zette zich in voor projecten in het kader van natuur- en monumentenbescherming. Bertha Jordaan-van Heek werd 84 jaar oud en overleed in 1960 in haar villa Jordaan in Rothenberge.