Audio

Text

Dat is woll so, ok vandaag strömert noch in elkeen Nacht Geister döör de Binnenstadt van Ollnborg. Man de Geschicht, de ik jo vertellen will, dat is'n annern Kraam, dor geiht dat um'n wahrhaftigen Spöker, een, de dat jümmer woller drifft. - Hier in de Achternstraat leev vör mehr as tweehunnert Johrn de Koopmann Muhle, een Ollnborger Ratsherr, vör den man den Hoot afnehmen dee. Man in sien Jungenstiet weer he'n Timmermann wesen. Un so wurd vertellt, dat he sien sträkenvull Geldknipp nich up een rejell Art un Wies krägen harr. Disse Snack weer woll nich ut'e Luft gräpen. Een van sien Arbeitslüüd broch Muhle an enen Dag enen Breef, un he beed em, dat Schrieven vörtolesen, he sülben kunn ja nich lesen.Ut dissen Breef kunn man ruutlesen, dat de Arbeitsmann mit een groot Arfdeel ut Holland reken kunn, dree Tunnen Gold! Aver Muhle lääs em nix anners vör, as dat he man bloots 'n Handvull Goldmünten arvt harr. He bütt sinen Arbeitsmann an, för em dat Arfdeel na Huus to bringen.De arme Keerl freu sik un harr dor nix gegen. Nich veel later holl he tofräden dat Gold, mit dat he gor nich räken harr, in sien Hannen. Un he wuss rein gor nich, dat de Koopmann em gräsig bedragen harr. Man mit dat Geld, dat em nich tostund, wurd Muhle een bannig rieken Keerl. He meen, nu kunn he dat so recht dick hebben, un he fung an, sik för de Lüüd rund em to as so'n Tyrann uptospälen. Dat Geld klei as man een ut'nanner. Ok de Stickelbeeren in sinen Gaarn mossen dor woll an glöven, de Büschen wurrn all mit een gollen Aadler utstaffeert.
As dat nu mit em toenn gung, harr he sik so veel Sünnen uppackt, dat he in't Graff sien Rooh nich finnen kunn. Bi Nacht un ok bi Dag biester he döör sien Huus un broch Banigigkeit un Verjaagtheit unner de Lüüd. Enkelde wussen to vertellen, dat man, as de Spöök nich sien Enn fund, twee Patres ut dat Kloster Vechta halen leet. De weern dor best bekannt för, dat se de Babenhand behoolt över Spökerkeerls un Dode, de nie nich ehr Rooh finnen kunnen. Se krägen dat vör'nanner, den Geist van Ratsherr Muhle Schruven antoleggen, stegen mit em up enen Wagen un föhrn ruut ut de Stadt. Aver mit de Tiet keem de Wagen nicht mehr so recht vöran, ok wenn de Päär sik beestig in de Tögel leggden. Över den Knecht up'n Kutschbock keem dat kole Gräsen. He mark, dat de Last jümmer sworer wurd, so wieter se van de Stadt wegkemen. Bloots mit Ach un Krach kemen se man just na'n Wildenloh hen, een Holt buten van de Stadt. Hier hett Muhle bit na'n jüngsten Dag hen de Heide to tellen.
Dor sünd wecke, de seggt, dat dat nie nich slumpt hett, den Geist van Muhle för all Tieden mit fasten Hannen to griepen. Noch een lange Tiet kunn man em, so ward vertellt, in sinen Gaarn an de Alexanderstraat as'n groten, swarten Hund sehn; un ut dat Gesicht van dissen Hund wurd jümmer woller dat van Ratsherr Muhle. Dor sünd ok Lüüd, de vertellt, dat disse Hund jümmer noch in männigeen Nacht döör de Straten van de Binnenstadt strömert . . .