„Ik mag Se van Harten in mien Tohus begröten. Verlöövt Se, dat ik mi vörstelln do: Theodor Francksen is mien Naam. Ja, dat is hier mien Museumseiland. Ne, nich, dat ik mi mit Berlin meten kunn. Wat ik hier man up de Been stellt hebb, is „mien“ Museumseiland. Un dat köönt Se ok dubbelt verstahn: Mien Hus ist bit vandagen een Eiland van de Beständigkeit in een Welt vull Schkandal un liekers hebb ik mi se jüst so inricht, dat se mi gefalln deit. Ja, ik mööt togeven, ik bin Tiet van mien Leven Füer un Flamm ween wenn’t üm Sammeln gung. De Geschicht un de Kunst van all Kanten hebbt mi dat andoon. Man so düchtig, dat ik noch dat Hus van us Naberslüe dorto köfft hebb, üm all de moien Saken nich blots to bewahren, man ok to wiesen. Wandersmann, kaamst Du na Ollnborg, steiht Di de Döör van mien Hus apen. Laat Di dor van de Muse dör mien Kamers un van Epoche to Epoche leiten un bevör Du dat Gewahr weerst, bist Du al dör 500 Jahr lopen. So hebb ik mien Eiland tominnst anleggt. Un ja, de Muse, se is dat enzig Frauminsch, dat mi küsst hett un de ik ok tro ween dröffde. So is se noch bit vandagen de eigentlich Baas van’t Hus. (Hosten! De Mann hett Tuberkoloos!)
Dat deit mi leed, wat mien Gesundheit angeiht, dat is nie nich de best ween. So is mi dat ok al froh klar ween, dat ik well brucken do, de sik üm mien leev Eiland kümmern würr. Siet 1910 hebb ik al jümmers Besökers in miene hillig Hallen rinlaten un 1914 hebb ik denn allns de Stadt Ollnborg överlaten. Un ik mööt seggen, dat gifft Grund an disse Entscheden to twiefeln. Bit vandagen hebbt de Ollnborgers mien Arvdeel ok dör sture Tieden bewahrt. Een paar Kamers süht noch jüst so ut, as wenn ik dor nie nich rutgahn ween bin. Dorto hebbt se mien Museum ok noch wieter utboet. 1986 is denn de Ballin’sche Villa dorto köfft wurrn. Dor is denn nu to’n Bispill dat Arvdeel van de Malersmann Bernhard Winter unnerbrocht wurrn. Denn hett dat Museum ok noch een Afdelen to de Stadtgeschicht hentokregen. In’t Jahr 2000 hett dat denn allns dör dat Horst Janssen Museum een anner Gesicht kregen. Een Künstler, de eng mit Ollnborg verbunnen is. Dit neiste Hus steiht van sien Architektur ganz klar in een Spannung to de Reetschuppen ut de verleden Tiet un wiest in de Tokunft. Man steiht jümmers mit all de Gegensatzen egens doch över de Tieden, de se stellt mit all de verscheden Sieten för dat Minsch ween und at Allgemeenminschliche dor. Un jed enkelt Tiet drägt ok so ehrn Bidrag dorto. So is dat Horst Janssen Museum egens blots noch een Anbo van mien Hus, noch een Kamer van mien Eiland. Dorto freit mi, wo veel groot Naams hier ok al mit ehr Wark to Besöök ween sind: Picasso, Chagall, Salvador Dali, um blots een paar to benömen.
So, mien leev Besökers, un nu nix as rin in de gode Stuuv. Un wenn ji dor langkeiert, denn denkt an mi. Viellicht harrn de olen Griechen ja ok recht, as se meent hebbt, dat de, de al lang över de Fluss Styx henweg sind, dat in de elysischen Feldern markt, wenn an se dacht ward.