Ruiter: Ha, vrome broeder! Wat laat God de zon vandaag vriendelijk schijnen.
Monnik: Voor een ruiter als jij zal de hemel vandaag onbewolkt lijken. Maar voor onze soort...
Ruiter: Vanwaar de zorgen?
Monnik: De afgelopen 30 jaar waren onzeker voor ons. Als ik bedenk, waar een monnik zich eigenlijk mee bezig zou moeten houden. Dat is in ieder geval niet met de zorg om lijf en leven, en ook niet met of hij de volgende dag nog wel een kruimel brood te eten, laat staan een dak boven zijn hoofd zal hebben!
Ruider: Maar uw broederschap zit toch al sinds drie jaar in het kasteel.
Monnik: Ja, dat klopt in principe ook! Maar ja, waar kan je tegenwoordig nog iets van op aan? Op het woord van de Zweden? Op de hulp van de keizer en zijn generaals? De Zweden hebben ons in 1643 onteigend en ons uit ons eigen thuis gejaagd! Het was afgrijselijk. Slechts drie van onze broeders, die niet in staat waren om het klooster te verlaten, kregen genade en mochten blijven. Nou ja, je kan het eigenlijk geen genade noemen. Ze werden eigenlijk aan hun lot overgelaten en waren afhankelijk van de goedgezindheid van de bezetters.
En ook de keizer liet ons in de steek! Ze brachten ons geen enkele vorm van hulp. In tegendeel, we moesten zelf de broeders van onze orde helpen, die ook uit de andere kloosters moesten vluchten. Wij moesten ze opnemen, en in ondanks onze eigen schaarste onze middelen met hen delen. En toen de soldaten van de keizer door het land trokken, was het enige wat zeker was, dat zij al het bruikbare mee zouden nemen. Onze arme boeren! Er gebeurden verschrikkelijke dingen in de dorpen van de gemeente Iburg. En het speelde zich direct voor onze ogen af!
Ja, zeker, Anno 1645 lukte het onze goede Abdis Thorwahrt om ons klooster van de Zweden af te troggelen, of nou ja: tegen een hoge prijs terug te kopen. Als ik nu terug denk aan die goede oude tijd, dat wij het huisklooster waren van onze heer de vorstelijke bisschop van Osnabrück… Toen hadden wij geen enkele zorg over ons aards bestaan. Er bestaat geen groter contrast tot ons leven nu, waarbij we ieder dubbeltje drie maal moeten omdraaien als we het hoognodige willen aanschaffen. Stel je voor, dat het de heren in Osnabrück en Münster maar niet lukt, om ons de vrede te brengen, wat dan? Begint dan alles opnieuw?
Ruiter: Heb vertrouwen in God!
Monnik: Ha, wat een grap. De postruiter houdt een preek voor de monnik. Haha, dat is echt een goede grap!